Bus, bus, bus en geen trein.

Door Joost 

28 Juni -  Zaterdag was de dag waarop we de trein van Belgrado naar Montenegro zouden nemen. De treinrit zou een van de mooiste in Europa zijn en het was de ideale gelegenheid om eens lekker bij de sapjes die de de avond daarvoor genuttigd hadden te verwerken. We moesten om 9 uur op het station zijn dus we waren lichtelijk brak. Op het station aangekomen was het echter verdacht rustig. Toen er 15 minuten na originele vertrektijd nog altijd geen spoor te bekennen was van onze trein besloten we op onderzoek uit te gaan. Maar vanzelfsprekend was er niemand die ons kon vertellen waar de trein bleef. Wellicht had ons onderzoek meer succes opgeleverd als we het Servisch hadden beheerst maar helaas komen we niet verder dan Добар дан (goedendag), Хвала (bedankt), Пиво (bier)  en Живели (proost). Uiteindelijk bleken er andere backpackers te zijn die ook naar Montenegro wilden en die vertelde ons dat het spoor overstroomd was vanwege de hevige regenval en de trein dus niet zou gaan. Uiteraard was het niet duidelijk of de trein ooit nog zou gaan maar er bleek een bus te zijn waarmee we uiteindelijk naar Montenegro zijn gereisd. Los van dat de chauffeur 12 uur lang aan een stuk door heeft gereden met 15 minuten pauze, we 2 keer gecheckt zijn door de douane waarbij onze hoogbejaarde, drugsmokkelende medereizigster bijzonder nerveus werd en het feit dat de chauffeur gelaserd werd door de locale politie omdat hij 80kmh reed waar hij 40kmh mocht, was het een uiterst comfortabele busreis. Het was 00.00  toen we in Kotor aankwamen en vervolgens hebben we een taxi gepakt naar de camping en daar in het holst van de nacht de tent opgezet en geslapen als prinsesjes